1974
Πρόκειται για μία εγκατάσταση in situ ,η οποία πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2010 με αφορμή την αναδρομική παγκύπρια έκθεση ,που διοργάνωσε το Ε.Κ.Α.Τ.Ε στην Πύλη Αμμοχώστου αφιερωμένη στα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας .
Στην εγκατάσταση «1974» ,μια αναρτημένη απο την οροφή κατασκευή από ξύλινες ,αιωρούμενες κρεμάστρες ,τα ρούχα που κρέμονται παίρνουν πλέον τη μορφή μιας προσωπικής ανάκλησης της μνήμης: η στολή του Δημοτικού,το φουστανάκι που φορούσα την ημέρα της εισβολής ,όταν εγκατέλειπα για πάντα το σπίτι μου στην κατεχόμενη Λευκωσία,που είναι και το μόνο προσωπικό αντικείμενο που εχω απο την έως τότε ηλικία μου ,των 5 ετών.Το φόρεμα της μητέρας μου που φορούσε εκείνη την ημέρα ,το πουκάμισο του αδελφού.
Επιπροσθέτως υπάρχουν ,το κομπολόι του παππού ,η κούκλα που δεν πρόλαβα να πάρω μαζί και πάντα αναζητούσα,η στρατιωτική στολή του πατέρα,δύο χάρτινα φορέματα κατασκευασμένα όπου στο ένα σχεδιάζω με την φράση ‘’δεν ξεχνώ’’ .το άλλο είναι κενό.
Κρέμονται ακομη διάφορες καρτέλες με λέξεις –σημεία, μητέρα,πατέρας,αδελφός ,παππούς ,σπίτι ,σκύλος ,για πάντα,ποτέ,δεν ξεχνώ κ.α
Αυτό το έργο είναι μία συνέχεια της διερεύνησης μου που αφορά στον Χρόνο,την Μνήμη ,την Ανάμνηση ,τον Χαμένο χρόνο ,την Απώλεια, το Τραύμα και το πως αυτά εγγράφονται στο ένδυμα και στα αντικείμενα που ανήκουν στον καθένα.
Πρόκειται για μία εγκατάσταση in situ ,η οποία πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2010 με αφορμή την αναδρομική παγκύπρια έκθεση ,που διοργάνωσε το Ε.Κ.Α.Τ.Ε στην Πύλη Αμμοχώστου αφιερωμένη στα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας .
Στην εγκατάσταση «1974» ,μια αναρτημένη απο την οροφή κατασκευή από ξύλινες ,αιωρούμενες κρεμάστρες ,τα ρούχα που κρέμονται παίρνουν πλέον τη μορφή μιας προσωπικής ανάκλησης της μνήμης: η στολή του Δημοτικού,το φουστανάκι που φορούσα την ημέρα της εισβολής ,όταν εγκατέλειπα για πάντα το σπίτι μου στην κατεχόμενη Λευκωσία,που είναι και το μόνο προσωπικό αντικείμενο που εχω απο την έως τότε ηλικία μου ,των 5 ετών.Το φόρεμα της μητέρας μου που φορούσε εκείνη την ημέρα ,το πουκάμισο του αδελφού.
Επιπροσθέτως υπάρχουν ,το κομπολόι του παππού ,η κούκλα που δεν πρόλαβα να πάρω μαζί και πάντα αναζητούσα,η στρατιωτική στολή του πατέρα,δύο χάρτινα φορέματα κατασκευασμένα όπου στο ένα σχεδιάζω με την φράση ‘’δεν ξεχνώ’’ .το άλλο είναι κενό.
Κρέμονται ακομη διάφορες καρτέλες με λέξεις –σημεία, μητέρα,πατέρας,αδελφός ,παππούς ,σπίτι ,σκύλος ,για πάντα,ποτέ,δεν ξεχνώ κ.α
Αυτό το έργο είναι μία συνέχεια της διερεύνησης μου που αφορά στον Χρόνο,την Μνήμη ,την Ανάμνηση ,τον Χαμένο χρόνο ,την Απώλεια, το Τραύμα και το πως αυτά εγγράφονται στο ένδυμα και στα αντικείμενα που ανήκουν στον καθένα.