ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ - Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
TERRA INCOGNITA - THE HUMAN CONDITION
Πρόκειται για μια εργασία σε εξέλιξη, η οποία αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του
καθημερινού περιπάτου με τον σκύλο μου σε κοντινό στο σπίτι μου δενδρώνα και στο
Πεδίον του Άρεως, στο κέντρο της Αθήνας.
Η καθημερινή εικόνα μετατράπηκε μέσω της επανάληψης σε παρατήρηση και
ακολούθως σε συλλογή ευρημάτων (εικόνων, ήχων, αντικειμένων). Αυτή η
επαναλαμβανόμενη επαφή με τον δημόσιο χώρο δόμησε σταδιακά ένα μικρό σύμπαν,
όπου οι οικείες εικόνες και οι οικείοι ήχοι συνυπήρχαν με το ανοίκειο, το άγνωστο.
Έγινα συλλέκτης αποπειρών διαμόρφωσης αυτοσχέδιων, υποτυπωδών καταλυμάτων
μιας χρήσης, διαπνεόμενων από την έννοια της εστίας, συρρικνωμένης σε ένα φιλόξενο
παγκάκι, σε ένα χαρτόκουτο, σε ένα μαξιλάρι. Ανθρώπινα ίχνη, εγκαταλειμμένα
προσωπικά αντικείμενα, μαρτυρίες αποσπασματικής ανθρώπινης κατάστασης, άρχισαν
να γίνονται ορατά και να υπόκεινται σε άλλου είδους επεξεργασία, προκαλώντας μια
καινούρια πορεία σκέψης και διαμόρφωσης αντίστοιχων ερωτημάτων.
Παράλληλα ο πόλεμος στη Συρία φέρνει τους πρώτους πρόσφυγες στην Αθήνα.
Κάποιοι από αυτούς καταλύουν στο Πεδίον του Άρεως. Το πεδίο παρατήρησης, αλλά
και μεμονωμένης δράσης, επεκτείνεται και αναδιαμορφώνεται. Παρόμοια και η σκέψη
και τα ερωτήματα. Εκδιωγμένοι οι πρόσφυγες, χωρίς εστία, χωρίς πατρίδα, χωρίς
γλώσσα, πολλοί χωρίς οικογένεια, χωρίς εργασία, χωρίς δραστηριότητα, χωρίς
εκπαίδευση, ικέτες σε μιαν άγνωστη χώρα, σε μια ριζικά διαφορετική ανθρώπινη
κατάσταση, ανελευθερίας, που καταργεί την προηγούμενη, περιμένουν να ορίσουν μία
αχαρτογράφητη πορεία ανθρώπινης ύπαρξης και των συνακόλουθων ανθρώπινων
δραστηριοτήτων που αυτές την ορίζουν ως τέτοια.
Καμία νέα συνθήκη τους δεν είναι ικανή να συντηρήσει τη μνήμη του εαυτού τους πριν
μεταβληθούν από πολίτες σε πρόσφυγες, σε μετανάστες. Από πρόσωπα που πράττουν
και παράγουν έργο -οπότε και γλώσσα, τέχνη, ιστορία, πολιτισμό, σε συρρικνωμένη
εκδοχή ανθρώπινων υπάρξεων, με βίαια ακυρωμένες τις πολιτικές και κοινωνικές τους
δραστηριότητες.
Σ’ αυτή την πραγματικότητα που με περιβάλλει αναδύονται λέξεις και έννοιες όπως:
μνήμη, συλλογική μνήμη, ιδεώδη,ηθικός κώδικας,νόμος,δικαιοσύνη,απανθρωποποίηση,
κοινωνικό συμβόλαιο, ύβρις,δικαίωμα, σύνορα, δάκρυα,φόβος,αποκλεισμός, εκτοποσμός,φόβος,μοναξιά,σιωπή.
Αναδύονται επίσης σκέψεις περί «των στοιχειωδών συναρθρώσεων της ανθρώπινης κατάστασης με τις δραστηριότητες εκείνες οι οποίες, τόσο κατά την παραδοσιακή όσο και κατά την τρέχουσα αντίληψη, βρίσκονται μέσα στο βεληνεκές κάθε ανθρώπινου όντος». (Χάννα Άρεντ, «Η ανθρώπινη κατάσταση», 1958).
Αλλά και βρίσκομαι αντιμέτωπη με ερωτήματα όπως:
Πώς ορίζεται η ανθρώπινη κατάσταση;
Σε τι συνίσταται;
Ποιος είναι ο ορισμός ενός ελεύθερου ανθρώπου;
Είναι ένας εκδιωγμένος, είτε από τη ζωή του, είτε από τη χώρα του, ελεύθερος;
Τι είναι ελευθερία;
Τι είναι αυτό που την καταργεί;
Η βία. Πώς ορίζεται η βία στη σύγχρονη εποχή;
Πώς ορίζεται ο πόλεμος στη σύγχρονη εποχή;
Είναι η τρομοκρατία μία μορφή πολέμου;
Ποια είναι τα αίτια;
Και κάπου εδώ υπεισέρχεται το παντοτινό ερώτημα: Εάν υπάρχει Θεός, γιατί επιτρέπει
να συμβαίνουν όλα αυτά; Ή, δανειζόμενη το ερώτημα που τίθεται κατά τον φιλόσοφο
Χανς Γιόνας, «Τι είδους Θεός θα μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο να συμβεί;»
-αναφερόμενος «στο γεγονός που φέρει το όνομα Άουσβιτς».
Πώς μετά το Άουσβιτς οδηγηθήκαμε στη Συρία, στο Χαλέπι;
Πώς επιτρέψαμε τη γέννηση ενός νεο-ολοκληρωτικού εκτρώματος που φέρει το
όνομα ISIS και διαπράττει νέες φρικαλεότητες;
Πόσο ελεύθεροι είμαστε;
Πόσο ευτυχείς είμαστε;
Τι είναι ευτυχία;
Υπάρχει ελπίδα;
Φερβρουαριος 2017
TERRA INCOGNITA - THE HUMAN CONDITION
Πρόκειται για μια εργασία σε εξέλιξη, η οποία αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του
καθημερινού περιπάτου με τον σκύλο μου σε κοντινό στο σπίτι μου δενδρώνα και στο
Πεδίον του Άρεως, στο κέντρο της Αθήνας.
Η καθημερινή εικόνα μετατράπηκε μέσω της επανάληψης σε παρατήρηση και
ακολούθως σε συλλογή ευρημάτων (εικόνων, ήχων, αντικειμένων). Αυτή η
επαναλαμβανόμενη επαφή με τον δημόσιο χώρο δόμησε σταδιακά ένα μικρό σύμπαν,
όπου οι οικείες εικόνες και οι οικείοι ήχοι συνυπήρχαν με το ανοίκειο, το άγνωστο.
Έγινα συλλέκτης αποπειρών διαμόρφωσης αυτοσχέδιων, υποτυπωδών καταλυμάτων
μιας χρήσης, διαπνεόμενων από την έννοια της εστίας, συρρικνωμένης σε ένα φιλόξενο
παγκάκι, σε ένα χαρτόκουτο, σε ένα μαξιλάρι. Ανθρώπινα ίχνη, εγκαταλειμμένα
προσωπικά αντικείμενα, μαρτυρίες αποσπασματικής ανθρώπινης κατάστασης, άρχισαν
να γίνονται ορατά και να υπόκεινται σε άλλου είδους επεξεργασία, προκαλώντας μια
καινούρια πορεία σκέψης και διαμόρφωσης αντίστοιχων ερωτημάτων.
Παράλληλα ο πόλεμος στη Συρία φέρνει τους πρώτους πρόσφυγες στην Αθήνα.
Κάποιοι από αυτούς καταλύουν στο Πεδίον του Άρεως. Το πεδίο παρατήρησης, αλλά
και μεμονωμένης δράσης, επεκτείνεται και αναδιαμορφώνεται. Παρόμοια και η σκέψη
και τα ερωτήματα. Εκδιωγμένοι οι πρόσφυγες, χωρίς εστία, χωρίς πατρίδα, χωρίς
γλώσσα, πολλοί χωρίς οικογένεια, χωρίς εργασία, χωρίς δραστηριότητα, χωρίς
εκπαίδευση, ικέτες σε μιαν άγνωστη χώρα, σε μια ριζικά διαφορετική ανθρώπινη
κατάσταση, ανελευθερίας, που καταργεί την προηγούμενη, περιμένουν να ορίσουν μία
αχαρτογράφητη πορεία ανθρώπινης ύπαρξης και των συνακόλουθων ανθρώπινων
δραστηριοτήτων που αυτές την ορίζουν ως τέτοια.
Καμία νέα συνθήκη τους δεν είναι ικανή να συντηρήσει τη μνήμη του εαυτού τους πριν
μεταβληθούν από πολίτες σε πρόσφυγες, σε μετανάστες. Από πρόσωπα που πράττουν
και παράγουν έργο -οπότε και γλώσσα, τέχνη, ιστορία, πολιτισμό, σε συρρικνωμένη
εκδοχή ανθρώπινων υπάρξεων, με βίαια ακυρωμένες τις πολιτικές και κοινωνικές τους
δραστηριότητες.
Σ’ αυτή την πραγματικότητα που με περιβάλλει αναδύονται λέξεις και έννοιες όπως:
μνήμη, συλλογική μνήμη, ιδεώδη,ηθικός κώδικας,νόμος,δικαιοσύνη,απανθρωποποίηση,
κοινωνικό συμβόλαιο, ύβρις,δικαίωμα, σύνορα, δάκρυα,φόβος,αποκλεισμός, εκτοποσμός,φόβος,μοναξιά,σιωπή.
Αναδύονται επίσης σκέψεις περί «των στοιχειωδών συναρθρώσεων της ανθρώπινης κατάστασης με τις δραστηριότητες εκείνες οι οποίες, τόσο κατά την παραδοσιακή όσο και κατά την τρέχουσα αντίληψη, βρίσκονται μέσα στο βεληνεκές κάθε ανθρώπινου όντος». (Χάννα Άρεντ, «Η ανθρώπινη κατάσταση», 1958).
Αλλά και βρίσκομαι αντιμέτωπη με ερωτήματα όπως:
Πώς ορίζεται η ανθρώπινη κατάσταση;
Σε τι συνίσταται;
Ποιος είναι ο ορισμός ενός ελεύθερου ανθρώπου;
Είναι ένας εκδιωγμένος, είτε από τη ζωή του, είτε από τη χώρα του, ελεύθερος;
Τι είναι ελευθερία;
Τι είναι αυτό που την καταργεί;
Η βία. Πώς ορίζεται η βία στη σύγχρονη εποχή;
Πώς ορίζεται ο πόλεμος στη σύγχρονη εποχή;
Είναι η τρομοκρατία μία μορφή πολέμου;
Ποια είναι τα αίτια;
Και κάπου εδώ υπεισέρχεται το παντοτινό ερώτημα: Εάν υπάρχει Θεός, γιατί επιτρέπει
να συμβαίνουν όλα αυτά; Ή, δανειζόμενη το ερώτημα που τίθεται κατά τον φιλόσοφο
Χανς Γιόνας, «Τι είδους Θεός θα μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο να συμβεί;»
-αναφερόμενος «στο γεγονός που φέρει το όνομα Άουσβιτς».
Πώς μετά το Άουσβιτς οδηγηθήκαμε στη Συρία, στο Χαλέπι;
Πώς επιτρέψαμε τη γέννηση ενός νεο-ολοκληρωτικού εκτρώματος που φέρει το
όνομα ISIS και διαπράττει νέες φρικαλεότητες;
Πόσο ελεύθεροι είμαστε;
Πόσο ευτυχείς είμαστε;
Τι είναι ευτυχία;
Υπάρχει ελπίδα;
Φερβρουαριος 2017
ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ - Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
TERRA INCOGNITA - THE HUMAN CONDITION
This is a work in progress, which evolved during my daily walks with my dog in the woods close to my house and in the Pedion tou Areos (Parade Grounds), in the centre of Athens.
This daily image was transformed through repeated observation followed by a collection of finds (pictures, sounds, objects). This repeated contact with the public space gradually constructed a small universe, where the familiar images and familiar sounds coexisted with the unfamiliar, the unknown.
I became a collector of attempted impromptu forms, rudimentary temporary lodgings, influenced by the concept of home, confined to a small friendly bench, to a cardboard box, to a cushion. Human traces, abandoned personal objects, witnesses of excerpts of the human condition, started to become visible and to be subjected to others kinds of processes, causing a new train of thoughts and the formation of corresponding questions.
At the same time the war in Syria brought the first influx of refugees to Athens. Some of those end up residing temporarily in the Parade Ground. The ground of observation, and of isolated action spreads and is reformed; as do likewise the thought and the questions. The refugees displaced, without home, without country, without language, many without family, without work, without activity, without education, supplicants in an unknown country, in a radically different human condition without freedom, which nullifies the previous one. They wait to define an uncharted journey of human existence and the associated human activities which define it as such.
None of their new circumstances are capable of conserving their memory of themselves before being transformed from citizens to refugees, to immigrants. From people who were once active and productive - in work, language, arts, history, culture – to those who experience a diminished version of human existence, their cultural and social activities violently negated.
In this reality which surrounds me words and concepts surface such as: memory, collective memory, ideals, ethical code, law, justice, dehumanisation, social contracts, hubris, rights, boundaries, belonging , tears, fear, exclusion, displacement, loneliness, silence.
But I find myself faced with questions like:
How is the human condition defined?
What does it constitute?
What defines a free person?
Is someone displaced, either from their life or their country, free?
What is freedom?
What eliminates it?
Violence; how is it defined in modern times?
How is war defined in modern times?
Is terrorism a form of war?
What are the causes?
And somewhere here arises the eternal question: If God exists, why does he allow all these things to happen? Or I borrow the question posed by the philosopher Hans Jonas, “What God could let it happen?” – referring to the events which brought about the name Auschwitz.
After Auschwitz, how did we arrive at Syria, at Aleppo?
How did we return to the birth of an entirely new monstrocity calling itself ISIS which perpetrates new atrocities?
How free are we?
How happy are we?
What is happiness?
TERRA INCOGNITA - THE HUMAN CONDITION
This is a work in progress, which evolved during my daily walks with my dog in the woods close to my house and in the Pedion tou Areos (Parade Grounds), in the centre of Athens.
This daily image was transformed through repeated observation followed by a collection of finds (pictures, sounds, objects). This repeated contact with the public space gradually constructed a small universe, where the familiar images and familiar sounds coexisted with the unfamiliar, the unknown.
I became a collector of attempted impromptu forms, rudimentary temporary lodgings, influenced by the concept of home, confined to a small friendly bench, to a cardboard box, to a cushion. Human traces, abandoned personal objects, witnesses of excerpts of the human condition, started to become visible and to be subjected to others kinds of processes, causing a new train of thoughts and the formation of corresponding questions.
At the same time the war in Syria brought the first influx of refugees to Athens. Some of those end up residing temporarily in the Parade Ground. The ground of observation, and of isolated action spreads and is reformed; as do likewise the thought and the questions. The refugees displaced, without home, without country, without language, many without family, without work, without activity, without education, supplicants in an unknown country, in a radically different human condition without freedom, which nullifies the previous one. They wait to define an uncharted journey of human existence and the associated human activities which define it as such.
None of their new circumstances are capable of conserving their memory of themselves before being transformed from citizens to refugees, to immigrants. From people who were once active and productive - in work, language, arts, history, culture – to those who experience a diminished version of human existence, their cultural and social activities violently negated.
In this reality which surrounds me words and concepts surface such as: memory, collective memory, ideals, ethical code, law, justice, dehumanisation, social contracts, hubris, rights, boundaries, belonging , tears, fear, exclusion, displacement, loneliness, silence.
But I find myself faced with questions like:
How is the human condition defined?
What does it constitute?
What defines a free person?
Is someone displaced, either from their life or their country, free?
What is freedom?
What eliminates it?
Violence; how is it defined in modern times?
How is war defined in modern times?
Is terrorism a form of war?
What are the causes?
And somewhere here arises the eternal question: If God exists, why does he allow all these things to happen? Or I borrow the question posed by the philosopher Hans Jonas, “What God could let it happen?” – referring to the events which brought about the name Auschwitz.
After Auschwitz, how did we arrive at Syria, at Aleppo?
How did we return to the birth of an entirely new monstrocity calling itself ISIS which perpetrates new atrocities?
How free are we?
How happy are we?
What is happiness?
- February 2017
