in paper - χάρτινα
αναζητώντας τον χαμένο χρόνο...
Με απασχολεί ο Χρόνος. Ο χαμένος Χρόνος. Ο ξανακερδισμένος Χρόνος. Με απασχολεί η Μνήμη, η Ανάμνηση, η Επιθυμία, ο Φόβος, η Θλίψη. Με απασχολεί το Τέλος. Το έργο εστιάζει στο εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης, στον χαμένο χρόνο, στην ανεπίστρεπτη στιγμή που είναι όμως εγγεγραμμένη στη μνήμη των ενδυμάτων και των αντικειμένων που περιβάλλουν τον καθένα και οδηγούν στην ανάκληση εικόνων και συναισθημάτων. Ενισχυτική αυτής μου της πρόθεσης είναι η επιλογή και παράλληλη με τα έργα μου ανάγνωση αποσπασμάτων από το έργο των Μαρσέλ Προυστ, Ζορζ Περέκ και Κώστα Αξελού.
Πρόκειται για μία σειρά που περιλαμβάνει ready-mades (ρούχα και αντικείμενα) και κατασκευασμένα χάρτινα. Οι σχεδιαστικές επεμβάσεις επάνω στα έργα τις περισσότερες φορές είτε είναι κέντημα είτε ζωγραφική. Σε κάποιες περιπτώσεις επικολλήθηκαν αντικείμενα. Τα χαρτιά που χρησιμοποιώ ποικίλλουν: χαρτί μέτρου, ρυζόχαρτο, μεταξόχαρτο, χειροποίητο Ινδίας και Κίνας, χαρτί τύπου, χαρτί συσκευασίας, χαρτοπετσέτες, λαδόκολλες. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποίησα πλαστική και συρμάτινη σίτα, νάιλον, σύρμα κ.α.
Με ενδιαφέρει η αναζήτηση ενός σημείου συνάντησης του Χρόνου με το Χώρο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο τόπος είναι το ίδιο το ένδυμα-ρούχο-αντικείμενο-χαρτί το οποίο λειτουργεί και αυτόνομα ως αυτό που βλέπουμε (η εικόνα, η μορφή), αλλά και ως γέφυρα, σημείο, τόπος συνάντησης του εσωτερικού εαυτού με τον εξωτερικό (αυτό που αισθανόμαστε και που σκεφτόμαστε, με αυτό που εκφράζουμε και αποκαλύπτουμε). Σε κάποιες περιπτώσεις, στον τόπο αυτό, ορισμέ-νο ως ένδυμα, εκτυλίσσεται μία ιστορία, ζωγραφίζεται μία εικόνα, διαγράφεται κάποια σκέψη,επιθυμία, συναίσθημα. Μοιάζει ίσως με έναν καταγραφέα εσωτερικής κατάστασης, ο οποίος μεταφέρει μηνύματα, εξομολογείται, συναναστρέφεται απόντος του φορέα του σε μια προσπάθεια επαφής με τον Άλλο. Τα ready mades που επιλέχθηκαν δεν είναι τυχαία, είναι αντικείμενα μίας νοηματοδοτημένης εικόνας του παρελθόντος. Και όπως ακριβέστερα διατυπώνει ο Μαρσέλ Προυστ: «...έτσι συμβαίνει και με το παρελθόν μας. Χαμένος κόπος να γυρεύουμε να το ανακαλέσουμε, όλες οι προσπάθειες της νόησής μας είναι άσκοπες. Είναι κρυμμένο έξω απ’ την περιοχή της, δεν το φτάνει, μέσα σε κάποιο υλικό αντικείμενο (στην αίσθηση που θα μας έδινε το υλικό αυτό αντικείμενο) που δεν υποπτευόμαστε. Το αντικείμενο αυτό, από τύχη εξαρτάται αν θα το συναντήσουμε πριν πεθάνουμε ή αν δεν θα το συναντήσουμε...»
Πρόκειται για μία σειρά που περιλαμβάνει ready-mades (ρούχα και αντικείμενα) και κατασκευασμένα χάρτινα. Οι σχεδιαστικές επεμβάσεις επάνω στα έργα τις περισσότερες φορές είτε είναι κέντημα είτε ζωγραφική. Σε κάποιες περιπτώσεις επικολλήθηκαν αντικείμενα. Τα χαρτιά που χρησιμοποιώ ποικίλλουν: χαρτί μέτρου, ρυζόχαρτο, μεταξόχαρτο, χειροποίητο Ινδίας και Κίνας, χαρτί τύπου, χαρτί συσκευασίας, χαρτοπετσέτες, λαδόκολλες. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποίησα πλαστική και συρμάτινη σίτα, νάιλον, σύρμα κ.α.
Με ενδιαφέρει η αναζήτηση ενός σημείου συνάντησης του Χρόνου με το Χώρο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο τόπος είναι το ίδιο το ένδυμα-ρούχο-αντικείμενο-χαρτί το οποίο λειτουργεί και αυτόνομα ως αυτό που βλέπουμε (η εικόνα, η μορφή), αλλά και ως γέφυρα, σημείο, τόπος συνάντησης του εσωτερικού εαυτού με τον εξωτερικό (αυτό που αισθανόμαστε και που σκεφτόμαστε, με αυτό που εκφράζουμε και αποκαλύπτουμε). Σε κάποιες περιπτώσεις, στον τόπο αυτό, ορισμέ-νο ως ένδυμα, εκτυλίσσεται μία ιστορία, ζωγραφίζεται μία εικόνα, διαγράφεται κάποια σκέψη,επιθυμία, συναίσθημα. Μοιάζει ίσως με έναν καταγραφέα εσωτερικής κατάστασης, ο οποίος μεταφέρει μηνύματα, εξομολογείται, συναναστρέφεται απόντος του φορέα του σε μια προσπάθεια επαφής με τον Άλλο. Τα ready mades που επιλέχθηκαν δεν είναι τυχαία, είναι αντικείμενα μίας νοηματοδοτημένης εικόνας του παρελθόντος. Και όπως ακριβέστερα διατυπώνει ο Μαρσέλ Προυστ: «...έτσι συμβαίνει και με το παρελθόν μας. Χαμένος κόπος να γυρεύουμε να το ανακαλέσουμε, όλες οι προσπάθειες της νόησής μας είναι άσκοπες. Είναι κρυμμένο έξω απ’ την περιοχή της, δεν το φτάνει, μέσα σε κάποιο υλικό αντικείμενο (στην αίσθηση που θα μας έδινε το υλικό αυτό αντικείμενο) που δεν υποπτευόμαστε. Το αντικείμενο αυτό, από τύχη εξαρτάται αν θα το συναντήσουμε πριν πεθάνουμε ή αν δεν θα το συναντήσουμε...»
in search of lost time ...
I am concerned about Time. Time lost. Time regained. I am concerned about Memory; Remembrance; Desire; Fear; Sorrow. I am concerned about the End. The project focuses on the evanescence of human existence, on lost time, on the irreversible moment that, still, is carved in the memories of the articles of clothing and the objects that surround each of us and lead us to recall images and affects. Enhancing this intention of mine is a selection of passages - to be read alongside my works - drawn from the oeuvres of Marcel Proust, Georges Perec and Kostas Axelos.
The project consists of a series that includes ready-mades (clothes and objects) and paper-constructions. Most design-interventions on the pieces have been done through either needlecraft or painting. In some cases, objects were attached. The papers that I use vary: kraft paper, rice paper, silk paper, Indian and Chinese hand-made paper, printing paper, packing paper, paper napkins, baking paper. Occasionally, I used plastic and wire mesh, nylon, wire, etc.
I am interested in the quest for a point where Time and Space meet. In the present case, this locus is the garment-clothe-object-paper itself that functions autonomously as that which we perceive (the image, the form), but also as a bridge, a point, a place where our inner and outer self (what we feel and think with what we express and disclose) meet. In some cases, at this locus, at this garment, a narrative unfolds; an image is painted; a thought, a desire, an affect is discerned. Perhaps it resembles a recorder of our inner state which, in absence of its own agent, transmits messages, confesses and interacts in an effort to communicate with the Other. The ready-mades were not selected by chance. They are objects of an image of the past that is invested with meaning.
And more precicley ,with the words of Marcel Proust:
'And so it is with our own past. It is a labour in vain to attempt to recapture it: all the efforts of our intellect must prove futile. The past is hidden somewhere outside the realm, beyond the reach of intellect, in some material object (in the sensation which that material object will give us) which we do not suspect. And as for that object, it depends on chance whether we come upon it or not before we ourselves must die.'
(translated by C. K. Scott Moncrieff)
http://ebooks.adelaide.edu.au/p/proust/marcel/p96s/chapter1.html (8η παράγραφος από το τέλος)ROTHEA VANEZI
